Wat een genot hier te zitten op het strand van Schiermonnikoog. Voor me strekt zich een weidse vlakte uit van bruin zand dat naar zee toe steeds witter wordt. Een band van oplichtend wit, met daarachter het donkerblauwe vlak van de zee. Witte brandingkuifjes, een enkele boot aan de horizon. En overal rondom dat eindeloze lichtblauwe uitspansel wat we hemel noemen. Wandelaars worden nietige poppetjes in zoveel ruimte.
Rechts voor me Jeppe’s strandpaviljoen, met z’n vrolijke geel en wapperende vlaggen. Opvallend toch, die hoge stelten waarop het staat. Een menselijk baken in de oneindigheid.

Vlak voor me de reden waarom ik op deze plek ben gaan zitten: een zwarte strandpaal met goudkleurige band en rode kop. Met in het zwart een grote goudkleurige Omega Ω en daarboven een marmeren kop van wat ik me verbeeld als Poseidon, de Griekse God van de zee.
Wie heeft dit gemaakt, met welk doel? Een initiatief van kunstenaars? Hoe meer ik er naar kijk, hoe meer de paal en Poseidon tot me gaan spreken.

Omega, de laatste letter, het einde van … Alsof hier het einde van de bewoonde wereld wordt gemarkeerd. Een grenspaal die mij doet beseffen dat ik hier, op dit immense strand, een ándere wereld betreed. Een natuurlijke wereld met haar eigen wetten. “Luister, kijk, wees je bewust”, lijkt de paal te zeggen.

Poseidon, met haar en baard die golven als de zee, kijkt schijnbaar onbewogen toe. Maar er is iets in z’n ogen dat wat anders verraadt: peilloze diepte, oudheid, wijsheid, weten. Het robuuste karakter van z’n hoofd straalt kracht uit, oerkracht. In potentie verwoestende kracht ook die alle menselijke grenzen tart. Die Jeppe’s paviljoen verzwelgt als hij wil. Hij laat toe, maar is sluimerend alert. Hij dwingt respect af. Iets als dat oude woord eerbied.

Poseidon en Omega – ze raken een verborgen snaar in me. De snaar van oud weten wat in mij, en misschien wel in ieder mens is: er zijn hogere wetten om te respecteren. De oude goden leven nog en zeggen: “Laat hier je hoogmoed varen. Word weer deel van het geheel.” De paal als uitroepteken in de woestijn. Loop je er gedachteloos langs, of laat je je gezeggen?

Zonder het voornemen om alert te zijn op wat mijn aandacht trok, zou ik er als een verstrooide passant zijn langsgelopen. Omdat ik een ander plan had, verwikkeld was in mijn gedachten. Maar nu, door mijn ogen en hart te openen, gaat de omgeving tot me spreken. Kan ik toelaten dat de wereld wat met mij doet in plaats van ik met de wereld.

Met een blijde buiging neem ik afscheid. Aandacht creëert verbinding, betekenis. Ruimte waarin weten wakker wordt.

Met dank aan Rita Spijker van schrijfworkshop ‘Het tij in mij’, september 2018, Schiermonnikoog.

De strandpaal maakt deel uit van het project ‘Kom op verhaal. Trouwe wachters op Schiermonnikoog’.